Wat wil IK voor MIJ?

a6e537f8b9jpg

In 2009 studeerde ik af in het Strafrecht. Nederlandse Rechtsgeleerdheid aan de Vrije Universiteit in Amsterdam. En niet zomaar studeerde ik af. Nee. Cum Laude. Ik was hartstikke goed in wat ik deed. Na een tijdje in mijn eerste officiële baan bij de Kamer van Koophandel gewerkt te hebben (een superleuke organisatie én baan), wilde ik toch meer in mijn leven. Ik was ten slotte - Cum Laude - afgestudeerd in het Strafrecht. Wel een beetje zonde als ik daar dan niks mee deed. Dat vond mijn omgeving ook.

In 2011 ontmoette in een coach in het kader van mijn project waarvoor ik werkte en die stelde me de vraag “wat wil jij?”. Voor het eerst in mijn jonge leventje, begon ik toen te denken “wat wil ik?!”. Dat wist ik helemaal niet. Mijn antwoord luidde: “ik wil graag dat het project tot een goed einde komt voor alle betrokkenen”. Nee, zei hij. Dat vroeg ik niet. Ik vroeg “wat wil jij, voor jou?”. “Voor mij?!” zei ik met een luid piepstemmetje. Dat was een rare vraag. Niemand, inclusief ikzelf, had me ooit eerder gevraagd wat IK wilde. Voor MIJ. Dat was het eerste moment dat ik naar binnen keerde. Ik nam namelijk even de rust en een flinke ademteug en gaf toen als antwoord “ik zou wel graag naar het buitenland willen om Spaans te leren”. Dan doe je dat toch! Zei de coach. “Uhm.. ja..”. Wat hield me eigenlijk tegen? Dat was de eerste keer dat ik luisterde naar mijn innerlijke leiding, mijn intuïtie, dat mij vertelde: “je wil al zolang naar het buitenland! Grijp je kans. Je leeft NU!”. Dus ik zegde voor de eerste keer mijn baan op als projectmanager en nam daarmee het heft in eigen hand. IK koos. Ik liet me niet leiden door een eventuele contractverlenging. IK koos wat IK wilde doen. Werkloos. Oké, here we go.

In de maand juli heb ik me druk gehouden met het organiseren van een bruiloft voor een vriendin en augustus en september zou ik naar Spanje gaan. Nog voordat ik werkloos was sloeg echter de angst al in. “Dan kom ik straks terug en heb ik geen werk?!”, was de gedachte. Ik heb wel huur te betalen! Dus regelde ik voordat ik wegging al een nieuwe baan. Ik zou op 30 september terugkomen uit Spanje en dan op 1 oktober aan mijn nieuwe job beginnen. Ja, zo hoort het. Gewoon weer ander werk. Als ik goed naar mijn innerlijke leiding had geluisterd toen, wist ik eigenlijk al voordat ik wegging dat dit niet mijn baan zou zijn. Ik kwam terug uit Spanje en zag er ontzettend tegenop om direct de volgende dag al te moeten beginnen. “Waarom had ik dit nou zo gedaan?”. Na 2 weken ben ik met de baan gestopt. Het paste totaal niet bij me en ik had ook nog eens een mega jaloerse collega. Wat een flop dit! Dus na 2 weken weer werkloos. Had dat vooraf regelen van een baan weinig zin gehad dus. Ik besloot toen naar mijn intuïtie te luisteren en niet zomaar meer elke baan te accepteren die op mijn pad kwam. Ik ging dit keer zelf kiezen wat ik wilde doen. En dat deed ik.

Maart 2012 begon ik als juridisch medewerker en juli 2013 als advocaat-stagiaire bij een advocatenkantoor. Want dít was wat IK wilde. Is dat zo? Was dit wat ik voor MIJ wilde? Of was dit waarvan ik dacht - met ratio en niet met gevoel - dat dit de meest logische stap was als je nu eenmaal Rechten afgestudeerd was - Cum Laude. Ik leg zo de nadruk op ‘Cum Laude’, omdat dit voor mij nog meer de druk verhoogde. Ik had zulke hoge cijfers en was er zo goed in, dan zou ik toch wel gek zijn als ik niet de advocatuur in ging? Dus, ik deed het gebruikelijke en ging voor het hoogste van het hoogste in dat stadium mogelijk. De advocatuur, here we go. Zwoegen, zweten, overuren, alleen maar werken, als slaaf behandeld als stagiaire, voor wat? Als bewijs dat ik in staat was om dit te kunnen. “Kijk mij eens maatschappij. Doe ik even hoor”. Als bewijs naar mezelf dat ik dit wel kon. “Kijk mij eens, het advocaatje.. Ik heb status”. Als bewijs naar mijn moeder dat haar dochter goed terecht was gekomen. “Mam, vind je dat ik het goed doe zo? Ben je trots op mij?”. Als bewijs naar mijn (snobistische kant van de) familie dat ook ik een goede job kon bemachtigen.

Ik kwam er laatst tijdens een familie-opstelling achter die ik met behulp van het Psychologie blad van de maand juni heb gemaakt, dat geld in mijn familie heel belangrijk is. Als je het hebt, heb je aanzien. Als je het niet hebt, wordt er op je neer gekeken. Thuis bij ons werd altijd elk dubbeltje omgedraaid omdat mijn moeder uit een gezin van 6 kinderen komt waar ze het echt niet breed hadden en mijn moeder mij als alleenstaande moeder heeft opgevoed. Geld, is dus belangrijk in mijn familielijn, waardoor ik zelf ook ontzettend veel waarde eraan hechtte.

Hechtte. Verleden tijd. Doordat ik ben begonnen met naar binnen te keren zijn mijn waarden veranderd. Geld is niet belangrijk meer voor me. Ik heb een les gekregen in delen. Als enigs kind is dat nogal een dingetje. Hebben, hebben. Alles toe-eigenen. Kortom. Ik heb geleerd tijdens mijn innerlijke reis om niet meer aan geld te hechten. Dat geld niet meer belangrijk voor me is. Geld heeft geen waarde voor mij.

Zoals Bob Marley dat prachtig verwoord in een bekend interview met hem (does money make you rich) “when you mean rich, what you mean? Possesion make you rich? I don’t have that type of richness. My richness is life. Forever”.

Met het verschuiven van mijn waarden over de jaren verschoof wat ik belangrijk vond in mijn leven. Dat was geen baan waar ik me helemaal de *piep* moest werken voor status en om dure spullen te kunnen kopen, possesions. Als geen ander verlangde ik terug naar mijn leuke baan bij de Kamer van Koophandel, waar ik flexibele uren had en leuke collega’s. Ondanks dat het werk bij de KvK voor mij niet de uitdaging meer bood die ik intellectueel graag wilde, miste ik mijn privé leven. Ik was moe. Fysiek, maar voornamelijk geestelijk moe. Dat was het moment dat ik het boek las “wie ben ik en wat wil ik?” Van Nienke Wijnants. Ik las daarin over het dertigers dilemma en dacht “ja dat heb ik!!”. Hét moment dat er vragen ontstaan wat het doel is van het leven. Of dit nou alles is in je leven. Ga ik de rest van mijn leven alleen maar dit blijven doen? Is er geen hoger doel voor mij? Wat wil IK met mijn leven?! Allemaal vragen die het boek bij mij teweeg brachten. Goede vragen, want dat bracht mij aan het ontdekken. Het bracht mij bij mijn spirituele innerlijke reis. Niet lang daarna stopte ik met werken, in november 2014, en trad ik na een flinke burn-out in maart 2015 uit als advocaat.

Nu ga ik eens doen wat IK wil voor MIJ. Let the adventures begin!

Ben jij op jouw dilemma punt beland? Ik geef mijn boek van Nienke Wijnants weg. Wanneer dit boek voor jou op precies het juiste moment komt laat mij dit dan weten op info@vindjouwspirit.nl met jouw adres daarbij, wie weet valt het boek dan binnenkort bij jou op de deurmat!