Wat als er geen morgen was?

Wat als er geen morgen was?

Wat als wij niet wisten dat er een morgen bestond?
Wat als wij niet in de lucht, in ons hoofd, leefden, maar áltijd op de grond?
Zonder tijd, zonder een verleden, zonder een morgen,
leven we dan niet gewoon geheel zonder zorgen?
Een ‘gisteren’ en ‘morgen’, is dat niet gewoon een menselijke illusie?
Is alles niet gewoon alleen maar Licht en Energie?
Is er wel zoiets als tijd dat bestaat?
Wat nou als ‘de tijd’ helemaal niet vergaat?
Er is altijd alleen maar ‘het moment’,
dat een menselijke geest kent.
Als wij stoppen met illusioneren,
zouden wij dan niet in een tijdloze ruimte verkeren?
Als wij stoppen met ons aan het vergankelijke te hechten,
zouden wij dan intern stoppen met vechten?
Wat als er geen ‘verleden’ en ‘toekomst’ is?
Bestaat er dan wel zoiets als ‘leegte’ en ‘gemis’?
Als wij alleen maar verkeren in die tijdloze ruimte in een staat van Zijn,
bestaat er dan wel zoiets als ‘verdriet’ en ‘pijn’?
Of is dat allemaal een menselijke illusie?
En huilen gewoon een zuivering van energie?
Wat als de menselijke geest,
zou stoppen met denken over wat nog ‘gaat komen’ en wat al is ‘geweest’?
Wat als de menselijke geest, helemaal zou stoppen met denken,
en niet meer aan de illusie, maar alleen nog aan BewustZijn in het moment de aandacht zou schenken.
Wanneer wij alles alleen als BewustZijn zien,
dan is alles toch al goed zoals het is misschien?