HET DAGBOEK VAN EEN SJAMAAN 7 mei 2021: “krijsend aan de telefoon”

Het Dagboek van een Sjamaan

“Krijsend aan de telefoon”

Grootmoeder Maan staat vandaag in het sterrenbeeld Vissen en dat merk ik direct. Wat een emotionele rollercoaster en waterval was het voor me gisteren en vanochtend.

Het gaat nog steeds niet “goed” met me. Iets dat ik weer heb proberen weg te drukken de afgelopen dagen.

Wanneer ik dan weer even een “helder moment” van geest ervaar, zoals een leuk gesprek met de buurman dat vanuit “de flow” ontstond, merk ik dat ik mezelf weer een soort van “stort” op het samenzijn met anderen, want dáár word ik gelukkig van, toch?

Direct raak ik overmoedig en spreek ik weer met een vriendin af in “de stad”. Wat niet echt een stad is, want ik woon op Fuerteventura, een klein eiland van de Canarische eilanden. Maar toch merk ik dat het te druk voor me is in de stad en ik me er niet meer in thuis voel.

Ik had mijn vriendin al een tijdje niet gezien, omdat ze even geleden een opmerking naar me had gemaakt die me ontzettend heeft gekwetst. Ze is als sterrenbeeld een Ram en die kunnen vrij egocentrisch uit de hoek komen. Vrij “hard”. De pijn die ik voelde door haar opmerking, stopte ik weg.

Ik sprak me wel uit naar haar, dat ik het geen leuke opmerking vond, waar ze haar excuses voor aanbood aan me. Maar het richtte meer schade aan dan ik dacht.

Ik heb een grote trauma wond binnenin mij nog open. Een wond van wantrouwen richting mensen. Een wond van pijn. Door een afwezige vader en een ernstig trauma (zware mishandeling) in 2016, ben ik me gaan dissociëren van mijn pijn. Ik ben afstand gaan nemen van mezelf. Van mijn lichaam en van verbinding met anderen.

Wanneer ik dan wél mijn hart open naar mensen, komt een kwetsende opmerking extra hard aan bij me, waardoor ik mijn hart weer sluit.

Ik had dus wat tijd nodig om dit binnenin mezelf aan te kijken en me “erover heen te kunnen zetten”, om mijn vriendin daarvoor te vergeven. Ook zij had daarop weer wat tijd nodig om dit alles een plekje te geven, want ik had haar natuurlijk ook gekwetst door mijn waarheid uit te spreken. Na wat afstand tussen ons, voelde ik sterk dat ik de band weer wilde aanhalen en zij ook.

Ik ontmoette haar gisteren in de stad, zoals we dat vaker deden. Ik had ook in mijn hoofd dat ik dat kon combineren met wat spullen te halen die al een tijd op mijn lijstje staan én het was voor mij een goede oefening om mijn angst voor sociale activiteiten met veel mensen, meer te kunnen doorbreken.  

Dingen kopen kan ik als de beste.. ik kwam dan ook thuis met alles wat ik wilde halen, maar was super gestrest.

Ik had mezelf ontiegelijk lopen “duwen” weer in het overkomen van mijn angsten. In het “naar de stad gaan” én met je vriendin afspreken. “Dat kun je wel, lieve Avalon. Kom op”. Ik ga nog steeds door trauma heling en verwerking heen en mag het gewoon rustig aan doen met mezelf, maar daar dachten mijn gedachten anders over.

Vlak voordat ik wegging begonnen eigenlijk de gevoelens van stress en angst al, alleen gaf ik het geen ruimte. Ik keek naar Guapa haar ogen en daarin zag ik haar angst om alleen te blijven in huis. Ze was de hele ochtend al onrustig. Op dat soort momenten kan ik haar eigenlijk beter meenemen.. maar dan had ik niet al mijn spullen kunnen kopen! En ik dacht ook “ik moet toch ook nu iets voor mezelf kunnen doen?”.

Ik was namelijk echt nét die drempel weer over. Om alleen, zonder Guapa, met mezelf naar buiten te gaan. Ik heb voor een lange tijd telkens Guapa meegenomen als mijn bescherming. Dieren helpen ons namelijk met het “afvoeren” van zware energie, van hucha. Met Guapa bij me, voel ik me veilig. Dat is van mij en in mijn comfort.

We zijn met het Vind jouw Spirit-programma nu bezig met de Ñusta Karpay van “Mama Simona”. Dat is de INCA-inwijding, die verbonden is aan onze 3e chakra, onze zonnevlecht. Daar zit onze éigen wilskracht. Wat wil jij? Voor jouzelf?

Ñusta Mama Simona helpt ons met het ontwaken van het Christus bewustzijn en daarmee de weg van ons hart: met het (her)vinden van onze identiteit. Wie ben je? Wat past bij jou? Wat wíl je? Hoe wil je leven? Wat zegt je hart?

Ik merk dat hierin nog een strijd gaande is binnenin mezelf. Gisteren in de stad voelde ik me namelijk totaal niet op mijn gemak.

Ñusta Mama Simona versterkt onze wilskracht en activeert ons actiecentrum. In Quechua wordt dit ook wel “Llanqay” genoemd. Het is ons buikgebied. Ons dierlijke instinctieve gevoel.

We brengen onze dieren in bedrukte situaties zoals de stad, omdat wij daar nu eenmaal naartoe gaan. Maar dieren zouden nooit uit zichzelf een dergelijke plek opzoeken. Dieren zullen altijd naar de natuur trekken, want dat is waar ze thuishoren en wij ook.

De mensheid heeft een soort van “schil” gecreëerd, waarin we ons voortbewegen. Van winkelen, van appen, van gezelligheid, van “de buitenkant”, maar houdt daarmee de binnenkant gewond en het hart weg van heling (woorden van Jezus).

Pas wanneer we stilstaan, leren we om ook naar die binnenkant te kijken en onthechten we van de wereld om ons heen als zijnde onze “bescherming”. We komen daardoor steeds meer terug bij onze ware natuur.

Welk proces voor mij nu in sneltreinvaart aan het gaan is, met de INCA-inwijdingen die ik ontvang en doorgeef van de Q´ero (waaronder de Ñusta Karpay, die je ook los kunt bestellen in de webshop).

De Ñusta Karpay activeert mij echt om voor mezelf te kiezen en daar nu ook écht voor te gaan. Het is altijd een beetje half half bij me geweest. Ik doe mijn ceremonies, maar met 1 been sta ik nog in mijn oude leven.

Toch weer terug naar de drukke stad. Toch weer mezelf van alles opleggen. Terwijl mijn hart zingt en meer wil zingen en ik dat gewoon in de natuur wil doen.

Maar in mijn “systeem” is hierin nog een strijd gaande. Ik word de laatste tijd echt hondsdol van alle verschillende stemmen die ik in mijn hoofd hoor. Sinds ik ontwaakt ben als Sjamaan is mijn zenuwstelsel gevoeliger geraakt. Ik merk dat ik daardoor nóg gevoeliger ben geworden voor het waarnemen van energie om me heen.

Wanneer ik in de stad ben met een hoop drukte om me heen, raak ik verwijderd van mijn gevoel. Alles is energie en dus voel ik alles. Ik “hoor” alles. Energie vibreert en alle spullen om mij heen, halen mij uit mijn eigen vibratie en creëren daarmee disbalans. Welke disbalans ik niet recht kan zetten, te midden van zoveel verschillende energie.

Daarvoor moet ik eruit stappen. Aan het water zijn, of zingen, dansen, of “hummen” of mediteren. Veel water drinken.. Drummen ;-) maar dat gaat nu eenmaal niet zo goed wanneer je omringd bent met energie die lager vibreert dan je eigen energieveld.

Ik kwam thuis en was doodmoe. Ik ben met Guapa naar buiten gegaan, lekker om mijn hoofd leeg te maken, maar vervolgens bij binnenkomst, raak ik weer vast in mijn zelfde rondje. Ik ga overeten, ik ga op mijn telefoon, onrust, onrust en onrust. Ik houd mezelf daar alleen maar mee bezig en weg van ontspanning.

Waarom kan ik daar nou niet doorheen breken, vroeg ik mezelf huilend af gisteren. Ik stond op het punt op mijn moeder te bellen om mijn verdriet te mogen delen, maar ik deed het niet. Mijn hart bleef dicht. Ik was moe, het was alweer 23:30 uur en ik wilde alleen maar SLAPEN. Maar op zo´n moment, weet ik dat het beter is om wel mijn moeder te bellen. Het lukte me niet om hulp te vragen.

De volgende ochtend belde ik mijn moeder en luchtte ik alsnog mijn hart. Maar er zat zoveel vast bij me, dat ik gewoon begon te krijsen aan de telefoon. Wauw, wat een boosheid zat er in me! Boosheid richting mezelf, wat zich uitte naar anderen.

Zo krijg ik telkens reacties als "je ziet er al veel beter uit nu, het gaat vast weer beter met je he!?" Of: "je moet genieten! Ga lekker genieten!". Of: "het komt allemaal goed, maak je maar geen zorgen". Dit zijn natuurlijk allemaal ontzettend goed bedoelde uitspraken van de mensen die je liefhebben, maar een depressie lost zich niet "zomaar" op na 2 dagen. Tuurlijk voel je je de ene dag beter dan de andere dag, maar "dat het nu beter met me moet gaan", na 2 dagen, levert bij mij een bepaalde druk op.

Alsof je altijd maar gelukkig en gezellig moet zijn en je altijd maar goed moet voelen. Dat is zo´n grote FABEL. Want we zijn zowel zwart als wit, donker als licht, masculine als feminine en dus mag het er allebei zijn. Het enige wat je nodig hebt is een luisterend oor, zodat je de pijn die je voelt kunt delen. Dat is veiligheid. Ik stortte weer in tranen uit en mijn gekrijs - wat niet persoonlijk richting mijn moeder was, maar eerder "met" met mijn moeder samen als luisterend oor aan de telefoon - luchtte ontzettend op!!

Het deed me wel inzien - MEGA INZIEN - dat het echt anders moet nu voor me.

En dus verwelkom ik een NIEUW BEGIN, van het ruimte geven aan MEZELF. Wie IK ben en wat IK nodig heb. Maar vooral het luisteren naar mijn intuïtie en mijn GUT feeling. Want ze spreken tegen me met een reden.

Mijn ziel maakte zich schoon van alle hucha die ik heb meegebracht uit de stad, door intens te huilen. Ik zocht net een foto op mijn telefoon en zag daarin alleen maar foto´s van de natuur eigenlijk. Van stranden en de duinen en de uitkijkpunten hier, waar het rustig is en ik mezelf kan horen.

Dáár voel ik me fijn en veilig. Waarom breng ik mezelf dan telkens weer opnieuw in situaties waarin ik me niet fijn voel?

Het is het oude dat wil worden losgelaten. Zodat er plaats kan worden gemaakt voor het nieuwe.

En dat is de zachtheid in mij. De Divine Feminine in mij wil gehoord en gezien worden. De liefde wil rijkelijk floten en de compassie en dat kan gewoon niet zolang ik “mee blijf gaan” in de dagelijkse gang van zaken van de wereld om me heen.

Vanochtend werd me dat dus echt even teveel. Weer kon ik mezelf niet goed horen en schoot ik in twijfel of ik naar het strand of de duinen zou gaan. Ik belde mijn moeder op en kon alleen maar krijsen. Het was bizar.

Zoveel angst, woede, emoties, wat ik mee had genomen uit de stad, waar ik mezelf niet kon zijn. Waar ik de hele tijd een masker moest dragen en deed alsof ik oké was met alle energie om me heen.

Terwijl ik aan het worstelen was daar, om de verbinding met mezelf staande te houden. Leven tussen 2 werelden in is UITPUTTEND! En dus destructief voor mijn zelfliefde.

Ik ben dan ook op een punt gekomen nu (alles gebeurt met een reden), dat ik MEZELF de voorrang ga geven! Ik ga mezelf niet meer in situaties brengen die me volledig van mijn pad afbrengen. Die me van slag maken. Die me onrustig maken en gestresst.

Ik dacht steeds maar “het is te snel”, op een gegeven moment lukt het me wel. Maar gisteren realiseerde ik me pas echt, dat ik dit altijd zo heb gehad, alleen was ik me er nooit eerder zo bewust van.

María Magdalena beschrijft in één van haar gechannelde teksten die ik tegenkwam op internet, dat ze zich na de dood van Jezus vaak afzonderde, om alleen te wandelen om zich met het liefdesveld te kunnen verbinden. Ze vertelt in het artikel, dat gedachten van andere mensen ook allemaal “ruis” op de lijn meebrengen. Want alles is energie en alles trilt daarom.

Toen ik dit las, wíst ik ineens waarom ik me altijd zo voel in de drukte! Alleen raakt dit weten nog altijd in de vergetelheid bij me. Bedolven onder mijn oordelen naar mezelf “dat ik het gewoon aan moet kunnen”.

Maar wil ik het ook?

Dank Ñusta Mama Simona, want NEE, ik wil dit niet!

Het past niet meer bij wie ik ben. Het idee van wie ik was, ga ik loslaten. Daarvoor mag deze maand mei de eerste stap worden gemaakt!

Want mei, maakt eindelijk “blij”! En vooral VRIJ!

Dit is wat ik wil, mét Guapa. VERBINDING!

Ik kocht wel weer een superkekke zonnebril, dat dan weer wel.

En een fantastisch orakel deck met kaarten van Avalon erin.

Hoge Priesteres Morgana met haar totemdier Kraai, wiens ziel ik draag, gaf me middels de kaarten, gisteren ook direct de boodschap mee vanuit mijn innerlijke wijsheid en die van Merlijn (Myrddin): "destino", "magia", "profecía" en "intuición". Ofwel: mijn bestemming is de magie, de profetie: dat wat ik allang heb "gezien" in mijn visioenen, maar ook het werken met profeteren, ik mag voortaan naar mijn intuïtie luisteren en mijn ware zelf de ruimte geven. De Hoge Priesteres die ik bén. Avalon.

Ik mag voor mezelf kiezen en dat is precies wat ik nu ga doen.

Geheel in lijn met de windrichting van het medicijnwiel, waar we ons nu in bevinden (meer lezen over het medicijnwiel-jaarprogramma doe je hier). In het Oosten, de plek van het lente-seizoen, vinden we namelijk onze bestemming!

Dat mijn leven 360 graden mag omkeren, geheel volgens mijn hogere plan en de roep van mijn ziel. I SURRENDER. Terug naar huis! ONTWAAK DE SJAMAAN IN MIJ!

Liefs,
Avalon Sjamaan

Ben je nieuwsgierig hoe een Sjamanistische INCA ceremonie van de Q´ero Sjamanen eraan toe gaat van Ñusta Mama Simona? Hier bekijk je deze ceremonie.