Het Dagboek van een Sjamaan 11 mei 2021 “mijn trauma verhaal”

Een brief aan de man die mij zwaar mishandeld heeft in de nacht van 31 december 2016

B,

Op 31 december 2016 gebeurde er iets verschrikkelijks met mij. Jij mishandelde mij en ik heb daar geen schuld aan.

Met deze brief hoop ik jou en mezelf te kunnen vergeven en mijn trauma een plekje te kunnen geven.

Met de fiets kwam ik naar jou toe met oud en nieuw. Tegen beter weten in, want ik had eigenlijk door moeten zetten en weg moeten blijven. Je was toxic en zal dat altijd zijn. Niet alleen voor mij, maar voor iedereen die op je pad komt. Voor iedere vrouw ben je een gevaar en ik hoop oprecht dat je voor altijd alleen zult blijven.

Bij jou thuis in de namiddag, ging het al niet lekker tussen ons. Je loog weer eens. Per ongeluk, omdat ik muziek op je telefoon wilde opzetten, zag ik een facebook bericht van je ex-vriendin, van wie je had gezegd dat je er geen contact meer mee had.

Ik voelde binnenin mij de jaloezie en pijn opborrelen en woede dat je tegen me had gelogen. Maar toch bleef ik. Je had gekookt en ik voelde me schuldig als ik je zou laten zitten met het eten, op de avond van oud en nieuw. Ik dacht aan jou en niet aan mezelf.

Ik begon te drinken, om mezelf te verdoven en de situatie leuker te maken dan dat deze in werkelijkheid was. Niet wetende was ik mezelf aan het dissociëren van de werkelijkheid, omdat ik eigenlijk niet daar wilde zijn.

Omdat ik gedronken had, werd ik geil en begon ik tegen je aan te rijen en dansen. Zo ging het eigenlijk altijd. Alcohol zorgde ervoor dat mijn grenzen verdwenen. Daarom ben ik er ook mee gestopt. Het was gevaarlijk voor me.

Jij voedde mijn slechte kanten. Ik wilde stoppen met alcohol drinken, maar dat lukte niet zo. Jij dronk stevig. Je gebruikte ook drugs. Die avond was je aan de coke, dat kan niet anders. Ik was me er niet volledig bewust van, maar wist ook ergens wel dat je nog drugs dealde.

Wat me bezield heeft om een relatie met je aan te gaan heb ik werkelijk geen idee van. Wat een zelf-destructie en sabotage.

De avond verliep raar, ik was totaal niet op mijn gemak en een soort van uitgeschakeld eigenlijk al. Weg van deze wereld.

We hadden seks en om 00:00 uur stonden je vrienden ineens voor de deur. Dit had je met hen afgesproken.

De seks werd onderbroken. Ik herinner me dat we in bed lagen en alles in mij zei om niet naar buiten te gaan met je vrienden mee. Ik wilde in mijn “veilige” omgeving blijven.

Ik ging toch mee naar buiten, maar was een soort van aan het mokken, herinner ik me. Mijn kleine kindje wilde niet en vroeg om aandacht bij je, op een negatieve manier.

Het was altijd kat en muisspel tussen ons. Duw en trekwerk. Super ongezond.

Buiten liepen we de straat over en ik had eigenlijk geen bewustzijn van waar ik precies was. Ik had niks met je vrienden, maar probeerde een beetje te praten met de vriendin van je beste vriend die erbij was.

Totaal geen klik met niemand van hen, zelfs niet met jou.

Bij het kampvuur aangekomen waren er mega veel mensen en ik voelde me super ongemakkelijk. Ik kreeg geen aandacht van jou, je was met anderen bezig. Wat ook logisch en normaal was, want je was daar ook met vrienden.

Ik herhaalde mijn patroon, door aandacht nodig te hebben van buitenaf. Ik belde mijn moeder toen, om me veilig te voelen en haar gelukkig nieuwjaar te wensen. Ik zonderde me wat af. Eigenlijk wilde ik daar helemaal niet zijn.

Jij kwam naar me toe en werd ontzettend kwaad. Met wie was ik aan het bellen en ik moest die telefoon ophangen. Het was niet gezond hoe boos je werd op me, terwijl ik gewoon mijn moeder aan de lijn had.

Maar kennelijk hadden we allebei last van energie, opgekropte woede en angsten wat we over en weer naar elkaar projecteerden. Je had me alleen nooit moeten aanraken.

We liepen weg van het kampvuur, omdat het aan het uitmonden was in een ruzie. Ik herinner me dat ik heel hard moest huilen en jij je doodschaamde. Jij woonde daar en mensen kenden je zei je. Er was een irritante gast die alles aan het filmen was.

Ik stond half in de bosjes.. Ik werd alleen maar meer hysterisch en allerlei angsten voor verlating speelden op bij me. Ik was gewoon totaal overprikkeld, maar dat had ik toen niet door. Mijn zenuwstelsel was ook toen al overgevoelig.

Je liep weg en ik liep achter je aan. Mijn eeuwige patroon.. een man behandelt me slecht en ik ga achter die man aanlopen. Daar was je niet de eerste van.

Je duwde me op een gegeven moment richting je huis, maar met harde hand. Omstanders, een stel, zeiden er wat van, de jongen van het stel. Dat je rustig moest doen. Je zei dat hij zich met zijn eigen zaken moest bemoeien.

In een flits ging er door me heen om mijn fiets te pakken, die bij jou op de galerij in de flat stond, en naar huis te fietsen. Het was niet dichtbij, want ik woonde in Slotervaart bij mijn moeder en jij in Amsterdam-noord.

Ik ging niet, maar kon ook niet weg, want je liet me niet gaan.

De deur ging dicht en op slot en je begon direct te slaan toen we binnen waren. Ik gilde en schreeuwde, maar jij ging door. Harder en harder, meer duwen. Je reageerde alles op mij af.

Ik weet zeker dat je dit al in je hoofd had om te doen, omdat ik had gezegd na oud en nieuw de relatie te willen beëindigen. Hoe durfde ik jou aan de kant te zetten. En ik was niet de eerste bij wie je dit hebt gedaan. Je ex, van het bericht van die dag, heb je herhaaldelijk mishandeld. Maar ook andere ex-vriendinnen, waar zij achter is gekomen. We hadden je gezamenlijk achter de tralies moeten zetten! Voorgoed!

Ik pakte de huistelefoon om 112 te bellen. Ik kreeg iemand aan de lijn, maar toen trok je de stekker eruit en pakte je de telefoon af. Ik appte mijn moeder, omdat ik dat vroeg aan je in een helder moment.. ze bleef contact zoeken namelijk. Ze voelde al dat er iets niet goed was. Je zat naast me toen ik appte en ik durfde niks anders te sturen dan dat het wel oké was nu.

Je pakte de telefoon af en ging door met mij te mishandelen. Ik herinner me dat ik op het bed terecht ben gekomen na flink verzet, waar je me op had geslingerd en jij over me heen hing met je onderarm mijn keel dichtknijpend.

Ik bleef schreeuwen, dus deed je het nog een keer. En nog een keer. Ik had black outs tussendoor en trok weg van bewustzijn. Je had dit duidelijk eerder zo gedaan, want je wist dat je beter je onderarm kon gebruiken dan je handen, om geen “knijpsporen” op mijn keel achter te laten. Je had al een flink strafblad, waar ik later achter kwam.

Ik mag van geluk spreken dat ik het overleefd heb, want je bent ziek. Je bent geestelijk zeer zeer ziek.

Ik stopte met gillen. Mijn instinct activeerde en ik schakelde uit. Dat moment was ik er niet meer, in mijn lichaam. Ik was zo bang voor de dood geworden, dat je me zou vermoorden, dat ik uit mijn lichaam ben geglipt. Vanaf dat moment is het dissociëren erger geworden. Ik wilde niks meer voelen. Ik kón niks meer voelen.

Toen de rust wat meer terugkeerde, omdat ik gestopt was met gillen, begonnen we erover te praten.

Ik keek in de spiegel in de badkamer en wat was ik toegetakeld door je. Een dik blauw oog en een zwarte rand om de andere. Beurse plekken over mijn hele lichaam. Ik heb foto´s genomen van alles. Ik keek mezelf aan, maar zag mezelf niet in de spiegel. Ik was een lege huls. Ik was er niet meer.

Ik herinner me ineens dat ik naar de badkamer ging om mijn telefoon te zoeken. Ik was de hele tijd op zoek naar waar je mijn telefoon had gelaten. Ik vroeg er ook steeds om. Mijn telefoon was mijn enige weg naar buiten. Ik was extreem in paniek.

Je liep achter me aan en hield me constant in de gaten. Mijn telefoon kreeg ik de volgende dag terug zei je, beloofd.

Ik ging terug het bed in, met jouw ogen in mijn rug en we spraken over wat er gebeurd was. Ik probeerde je bewustzijn in te praten. Jij ging het bed uit en in de keuken hoorde ik je zeggen: “ze gaat me nu toch niet wijsmaken, dat dit allemaal mijn schuld is?”.

Dit te horen werd ik banger dan bang. Alle alarmbellen in me gingen aan en ik ging volledig over in shock. Ik liep naar de keuken en begon je te troosten. Ik zei: natuurlijk is dit niet jouw schuld. Dit kan toch gebeuren? Ik had niet zo moeten gillen. Ik had gedronken. Laten we dit maar achter ons laten.

Je was als een klein kind en ik was je moeder. Ik omhelsde je en hield je vast. Wat mij zelf ook de comfort gaf die ik nodig had op dat moment. Ik wilde het uitwissen. Het was niet gebeurd.

We kropen weer in bed samen en ik wilde tegen je aanliggen. Ik zocht de warmte op van een menselijk lichaam. Ik wilde je omhelzen. Ik wilde seks met je en we hadden seks met elkaar. Je moest van me houden. Ik voelde me zo ontzettend onveilig. Ik was er niet meer. Mijn bewustzijn was volledig weg.

Iets dat dissociatie kenmerkt. Je handelt zonder te weten wat je doet. Dat begrijp ik nu en daar ben ik mezelf voor aan het vergeven.

Ik was zo uitgeput van de strijd, dat ik in slaap viel. Maar een paar uurtjes en toen werd ik weer wakker. Verschrikt en me realiserend wat er net gebeurd was. Ik was mishandeld en bont en blauw geslagen door je.

Ik was als verlamd. Ik wilde het bed niet uitkomen. Ik wilde niet op de fiets naar buiten, naar mijn moeder terug. Ik wilde mezelf verstoppen en klein houden in jouw bed. Ik kon de buitenwereld niet onder ogen komen. Ik voelde niets eens iets toen. Ik was gewoon verlamd.

Jouw ouders kwamen thuis die avond en vroegen of het goed met me ging. Ik had tegen je gezegd dat je maar moest zeggen dat ik me niet lekker voelde en in bed bleef.

Die avond sliep ik nog bij je. We spraken erover dat we gingen kijken hoe we verder zouden gaan. Je had een vis gekocht en die wilde je nog komen brengen. Ik zei dat het oké was en we wel zouden kijken wat we gingen doen.

Ik durfde niks meer te zeggen wat ervoor kon zorgen dat je weer zou omslaan. Maar ook was dit mijn eeuwige patroon. Ik ging door met relaties die me pijn deden. Zelfs ernstige fysieke pijn.

Je gaf me mijn telefoon terug en ik vertrok de volgende dag, zonder je ouders onder ogen te komen. Dat je ouders thuiskwamen is mijn redding geweest, want toen kwam ik weer bij bewustzijn en raakte ik weer in mijn lichaam. Ik begon een verschrikkelijke afkeer van je te voelen en jij merkte ook dat de energie omsloeg, want je begon heel aardig en lief te doen ineens. Heel aanhankelijk en vol van berouw.

Al was dit een groot spel van je, want ik voelde toen ook al door je woorden heen je destructieve en kwade energie.

We spraken erover dat ik geen aangifte zou doen. Wat ik ook niet heb gedaan, al had deze aangifte je mogelijk TBS opgeleverd, met het strafblad wat je al had. Maar ik kon het niet. Ik wilde het achter me laten. Zo snel mogelijk. Ik vertrouwde niet in het rechtssysteem. Ik had gezien als strafrechtadvocaat hoe gemakkelijk mannen weer vrijkwamen na het mishandelen van hun partner. Hoe de vrouw in onveiligheid verbleef in het huis en de man gewoon weer terug mocht. De vrouwen konden vaak geen kant op.

Toen ik thuiskwam bij mijn moeder sloeg de bom pas in. Mijn moeder schrok zich wezenloos. In plaats van dat ik me liet troosten door haar, trok ik mezelf terug in mijn slaapkamer. Ze reageerde vanuit haar angst door te zeggen dat ze dit al had aan zien komen en waarom ik nou niet was weggegaan. Ook haar emoties schakelden uit op dat moment. Je kind is ernstig mishandeld en je bent gewoon machteloos.

Je dacht het al te voelen, maar ze was te ver. Je wist het adres niet. Je kon geen actie ondernemen. Je kon haar niet helpen.

Ik voelde me niet gezien in mijn pijn en verdriet en trok me terug in mijn slaapkamer. Dit deed me pijn, dus dissocieerde ik me ervan.

Wat ben ik nu een ander mens geworden zeg, als ik er zo op terug kijk. Ik werd boos op mijn moeder dat ze me niet kon “ontvangen” in mijn pijn en trok me van haar terug. Nu zou ik erdoorheen prikken en me in haar armen storten en laten vasthouden. Nu heb ik zoveel meer bezieling.

Ik merk dat ik haar dit mag vergeven. Ik zie nu in, dat zij ook dissocieerde van de pijn en het verdriet, maar vooral de onmacht, die ze voelde toen ze me zag. Ook vanuit haar eigen verleden met haar trauma´s.

Ze liet me met rust in mijn slaapkamer. Maar eigenlijk had ik alleen maar haar liefdevolle armen om me heen nodig op dat moment. Gedragen worden en voor gezorgd. Dit zou ze nu heel anders hebben aangepakt, dat weet ik zeker. We zijn allebei veranderd in de relatie met elkaar en laten onze emoties meer toe. Onze band is nu hartstikke sterk en liefdevol.

Ik lichtte mijn vriendinnen en familie in door ze foto’s van mijn gezicht te sturen. Ik sprak er niet veel over, huilde bij sommigen aan de telefoon, maar na 2 dagen sloot ik het al af.

Ik ging nog wel met een vriendin naar het politiebureau om melding te maken ervan. De vrouw aan de balie zei me: je bent advocaat! Hoe kan jou dit nou overkomen?

Als een dolk in mijn hart.. maar dat was hoe ik er zelf ook over dacht.. wat ik tot op de dag van vandaag nog met me mee heb gedragen.. maar het mag nu worden losgelaten. Het is goed zo. Het mag er nu uit. Het is klaar en wil vergeven worden. Niet voor hem, maar voor mezelf.

Mama, ik begrijp je. Ik snap waarom je me niet kon knuffelen en de liefde kon geven die ik nodig had op dat moment. Jij handelde vanuit jouw eigen kunnen en weten in een situatie die ondraaglijk was voor ons allebei. Jij handelde vanuit jouw eigen traumatische verleden.

Je aanwezigheid voor me en dat ik thuis kon komen in mijn veilige slaapkamer heeft me veel steun gebracht. Je was er, ook al kon ik je niet goed toelaten. Ik zag ook jouw angst en jouw verdriet en ik wilde niets meer voelen. Ik wilde het achter me laten. Zo snel mogelijk. Ik kon niet aanhoren dat ik eerder weg had moeten gaan of dat ik dit had kunnen voorzien. Ik kon het niet aanhoren. Ik wilde niet meer voelen.

Jaren later nu komt al het weggestopte gevoel erover weer aan het licht. Doordat ik door mijn proces heen ben gegaan, mijn sjamanistische dood en wedergeboorte, aan de hand van het medicijnwiel.

Ik “zie” het nu. Ik zie hoe ik mezelf saboteerde. Ik zie hoeveel pijn ik mezelf heb aangedaan en hoe ik dissocieerde van mijn lichaam. Ik zie hoe klein ik mezelf heb gemaakt door mezelf in situaties te blijven brengen die me pijn doen en deden.

Ook met mijn tweelingziel bleef ik dit patroon herhalen. Ik zocht zijn aandacht. Ik schetste een fantastische toekomst tussen ons die ik “gezien” had, want wie wil dat nou niet met een leuke vrouw samen?

Maar hij wees me af, want hij koos niet voor mij. Telkens weer opnieuw ging hij voor een andere relatie. Iemand veel jonger. Iemand die zong en gitaar speelde. Het stak bij me en ik voelde me weer waardeloos. Opnieuw en opnieuw en opnieuw.

Totdat ik de actie ging ondernemen om mezelf uit deze drab te halen.

Ik wil dit niet meer, ik wil verder met mijn leven. Maar dit keer op een gezonde manier. Ik wil aanwezig zijn in mijn lichaam. Ik wil aanwezig zijn in het hier en nu. Ik wil mensen toelaten. Ik wil liefhebben. Ik wil weer leven. Ik wil liefde ervaren!

Ik wil uit mijn depressieve gevoelens raken door te vergeven en los te laten.

Ik hou van je mama en ik vergeef je. Ik vergeef je en ik vergeef mezelf.  

Ik wil een nieuw begin voor mezelf. Startend vanaf vandaag.

Welkom Grootmoeder Nieuwe Maan in Stier, ik ga het dit keer geheel anders doen in mijn leven.

Ik ga mezelf op nummer 1 zetten en liefhebben. Beloofd!

Helpt U mij daarbij?

Aho lieve zusters. Weet dat je niet alleen bent.

Indien je zelf een traumatische ervaring hebt meegemaakt, reik dan uit naar iemand om erover te praten! Geef je gevoel erover de ruimte. Ook al doet het pijn.

Liefs,

Avalon Sjamaan

SJAMANISTISCH ADEMWERK

Door Sjamanistisch ademwerk kwam al mijn traumatische pijn aan het licht. Iets dat ik diep in mij had weggestopt.

Meer over wat Sjamanistisch ademwerk voor mij heeft gedaan en over mijn traumatische ervaring kun je lezen en bekijken via: www.vindjouwspiritacademie.nl/ademwerk

 Tue, 11 May

Het Dagboek van een Sjamaan 11 mei 2021 “mijn trauma verhaal”

Een brief aan de man die mij zwaar mishandeld heeft in de nacht van 31 december 2016

B,

Op 31 december 2016 gebeurde er iets verschrikkelijks met mij. Jij mishandelde mij en ik heb daar geen schuld aan.

Met deze brief hoop ik jou en mezelf te kunnen vergeven en mijn trauma een plekje te kunnen geven.

Met de fiets kwam ik naar jou toe met oud en nieuw. Tegen beter weten in, want ik had eigenlijk door moeten zetten en weg moeten blijven. Je was toxic en zal dat altijd zijn. Niet alleen voor mij, maar voor iedereen die op je pad komt. Voor iedere vrouw ben je een gevaar en ik hoop oprecht dat je voor altijd alleen zult blijven.

Bij jou thuis in de namiddag, ging het al niet lekker tussen ons. Je loog weer eens. Per ongeluk, omdat ik muziek op je telefoon wilde opzetten, zag ik een facebook bericht van je ex-vriendin, van wie je had gezegd dat je er geen contact meer mee had.

Ik voelde binnenin mij de jaloezie en pijn opborrelen en woede dat je tegen me had gelogen. Maar toch bleef ik. Je had gekookt en ik voelde me schuldig als ik je zou laten zitten met het eten, op de avond van oud en nieuw. Ik dacht aan jou en niet aan mezelf.

Ik begon te drinken, om mezelf te verdoven en de situatie leuker te maken dan dat deze in werkelijkheid was. Niet wetende was ik mezelf aan het dissociëren van de werkelijkheid, omdat ik eigenlijk niet daar wilde zijn.

Omdat ik gedronken had, werd ik geil en begon ik tegen je aan te rijen en dansen. Zo ging het eigenlijk altijd. Alcohol zorgde ervoor dat mijn grenzen verdwenen. Daarom ben ik er ook mee gestopt. Het was gevaarlijk voor me.

Jij voedde mijn slechte kanten. Ik wilde stoppen met alcohol drinken, maar dat lukte niet zo. Jij dronk stevig. Je gebruikte ook drugs. Die avond was je aan de coke, dat kan niet anders. Ik was me er niet volledig bewust van, maar wist ook ergens wel dat je nog drugs dealde.

Wat me bezield heeft om een relatie met je aan te gaan heb ik werkelijk geen idee van. Wat een zelf-destructie en sabotage.

De avond verliep raar, ik was totaal niet op mijn gemak en een soort van uitgeschakeld eigenlijk al. Weg van deze wereld.

We hadden seks en om 00:00 uur stonden je vrienden ineens voor de deur. Dit had je met hen afgesproken.

De seks werd onderbroken. Ik herinner me dat we in bed lagen en alles in mij zei om niet naar buiten te gaan met je vrienden mee. Ik wilde in mijn “veilige” omgeving blijven.

Ik ging toch mee naar buiten, maar was een soort van aan het mokken, herinner ik me. Mijn kleine kindje wilde niet en vroeg om aandacht bij je, op een negatieve manier.

Het was altijd kat en muisspel tussen ons. Duw en trekwerk. Super ongezond.

Buiten liepen we de straat over en ik had eigenlijk geen bewustzijn van waar ik precies was. Ik had niks met je vrienden, maar probeerde een beetje te praten met de vriendin van je beste vriend die erbij was.

Totaal geen klik met niemand van hen, zelfs niet met jou.

Bij het kampvuur aangekomen waren er mega veel mensen en ik voelde me super ongemakkelijk. Ik kreeg geen aandacht van jou, je was met anderen bezig. Wat ook logisch en normaal was, want je was daar ook met vrienden.

Ik herhaalde mijn patroon, door aandacht nodig te hebben van buitenaf. Ik belde mijn moeder toen, om me veilig te voelen en haar gelukkig nieuwjaar te wensen. Ik zonderde me wat af. Eigenlijk wilde ik daar helemaal niet zijn.

Jij kwam naar me toe en werd ontzettend kwaad. Met wie was ik aan het bellen en ik moest die telefoon ophangen. Het was niet gezond hoe boos je werd op me, terwijl ik gewoon mijn moeder aan de lijn had.

Maar kennelijk hadden we allebei last van energie, opgekropte woede en angsten wat we over en weer naar elkaar projecteerden. Je had me alleen nooit moeten aanraken.

We liepen weg van het kampvuur, omdat het aan het uitmonden was in een ruzie. Ik herinner me dat ik heel hard moest huilen en jij je doodschaamde. Jij woonde daar en mensen kenden je zei je. Er was een irritante gast die alles aan het filmen was.

Ik stond half in de bosjes.. Ik werd alleen maar meer hysterisch en allerlei angsten voor verlating speelden op bij me. Ik was gewoon totaal overprikkeld, maar dat had ik toen niet door. Mijn zenuwstelsel was ook toen al overgevoelig.

Je liep weg en ik liep achter je aan. Mijn eeuwige patroon.. een man behandelt me slecht en ik ga achter die man aanlopen. Daar was je niet de eerste van.

Je duwde me op een gegeven moment richting je huis, maar met harde hand. Omstanders, een stel, zeiden er wat van, de jongen van het stel. Dat je rustig moest doen. Je zei dat hij zich met zijn eigen zaken moest bemoeien.

In een flits ging er door me heen om mijn fiets te pakken, die bij jou op de galerij in de flat stond, en naar huis te fietsen. Het was niet dichtbij, want ik woonde in Slotervaart bij mijn moeder en jij in Amsterdam-noord.

Ik ging niet, maar kon ook niet weg, want je liet me niet gaan.

De deur ging dicht en op slot en je begon direct te slaan toen we binnen waren. Ik gilde en schreeuwde, maar jij ging door. Harder en harder, meer duwen. Je reageerde alles op mij af.

Ik weet zeker dat je dit al in je hoofd had om te doen, omdat ik had gezegd na oud en nieuw de relatie te willen beëindigen. Hoe durfde ik jou aan de kant te zetten. En ik was niet de eerste bij wie je dit hebt gedaan. Je ex, van het bericht van die dag, heb je herhaaldelijk mishandeld. Maar ook andere ex-vriendinnen, waar zij achter is gekomen. We hadden je gezamenlijk achter de tralies moeten zetten! Voorgoed!

Ik pakte de huistelefoon om 112 te bellen. Ik kreeg iemand aan de lijn, maar toen trok je de stekker eruit en pakte je de telefoon af. Ik appte mijn moeder, omdat ik dat vroeg aan je in een helder moment.. ze bleef contact zoeken namelijk. Ze voelde al dat er iets niet goed was. Je zat naast me toen ik appte en ik durfde niks anders te sturen dan dat het wel oké was nu.

Je pakte de telefoon af en ging door met mij te mishandelen. Ik herinner me dat ik op het bed terecht ben gekomen na flink verzet, waar je me op had geslingerd en jij over me heen hing met je onderarm mijn keel dichtknijpend.

Ik bleef schreeuwen, dus deed je het nog een keer. En nog een keer. Ik had black outs tussendoor en trok weg van bewustzijn. Je had dit duidelijk eerder zo gedaan, want je wist dat je beter je onderarm kon gebruiken dan je handen, om geen “knijpsporen” op mijn keel achter te laten. Je had al een flink strafblad, waar ik later achter kwam.

Ik mag van geluk spreken dat ik het overleefd heb, want je bent ziek. Je bent geestelijk zeer zeer ziek.

Ik stopte met gillen. Mijn instinct activeerde en ik schakelde uit. Dat moment was ik er niet meer, in mijn lichaam. Ik was zo bang voor de dood geworden, dat je me zou vermoorden, dat ik uit mijn lichaam ben geglipt. Vanaf dat moment is het dissociëren erger geworden. Ik wilde niks meer voelen. Ik kón niks meer voelen.

Toen de rust wat meer terugkeerde, omdat ik gestopt was met gillen, begonnen we erover te praten.

Ik keek in de spiegel in de badkamer en wat was ik toegetakeld door je. Een dik blauw oog en een zwarte rand om de andere. Beurse plekken over mijn hele lichaam. Ik heb foto´s genomen van alles. Ik keek mezelf aan, maar zag mezelf niet in de spiegel. Ik was een lege huls. Ik was er niet meer.

Ik herinner me ineens dat ik naar de badkamer ging om mijn telefoon te zoeken. Ik was de hele tijd op zoek naar waar je mijn telefoon had gelaten. Ik vroeg er ook steeds om. Mijn telefoon was mijn enige weg naar buiten. Ik was extreem in paniek.

Je liep achter me aan en hield me constant in de gaten. Mijn telefoon kreeg ik de volgende dag terug zei je, beloofd.

Ik ging terug het bed in, met jouw ogen in mijn rug en we spraken over wat er gebeurd was. Ik probeerde je bewustzijn in te praten. Jij ging het bed uit en in de keuken hoorde ik je zeggen: “ze gaat me nu toch niet wijsmaken, dat dit allemaal mijn schuld is?”.

Dit te horen werd ik banger dan bang. Alle alarmbellen in me gingen aan en ik ging volledig over in shock. Ik liep naar de keuken en begon je te troosten. Ik zei: natuurlijk is dit niet jouw schuld. Dit kan toch gebeuren? Ik had niet zo moeten gillen. Ik had gedronken. Laten we dit maar achter ons laten.

Je was als een klein kind en ik was je moeder. Ik omhelsde je en hield je vast. Wat mij zelf ook de comfort gaf die ik nodig had op dat moment. Ik wilde het uitwissen. Het was niet gebeurd.

We kropen weer in bed samen en ik wilde tegen je aanliggen. Ik zocht de warmte op van een menselijk lichaam. Ik wilde je omhelzen. Ik wilde seks met je en we hadden seks met elkaar. Je moest van me houden. Ik voelde me zo ontzettend onveilig. Ik was er niet meer. Mijn bewustzijn was volledig weg.

Iets dat dissociatie kenmerkt. Je handelt zonder te weten wat je doet. Dat begrijp ik nu en daar ben ik mezelf voor aan het vergeven.

Ik was zo uitgeput van de strijd, dat ik in slaap viel. Maar een paar uurtjes en toen werd ik weer wakker. Verschrikt en me realiserend wat er net gebeurd was. Ik was mishandeld en bont en blauw geslagen door je.

Ik was als verlamd. Ik wilde het bed niet uitkomen. Ik wilde niet op de fiets naar buiten, naar mijn moeder terug. Ik wilde mezelf verstoppen en klein houden in jouw bed. Ik kon de buitenwereld niet onder ogen komen. Ik voelde niets eens iets toen. Ik was gewoon verlamd.

Jouw ouders kwamen thuis die avond en vroegen of het goed met me ging. Ik had tegen je gezegd dat je maar moest zeggen dat ik me niet lekker voelde en in bed bleef.

Die avond sliep ik nog bij je. We spraken erover dat we gingen kijken hoe we verder zouden gaan. Je had een vis gekocht en die wilde je nog komen brengen. Ik zei dat het oké was en we wel zouden kijken wat we gingen doen.

Ik durfde niks meer te zeggen wat ervoor kon zorgen dat je weer zou omslaan. Maar ook was dit mijn eeuwige patroon. Ik ging door met relaties die me pijn deden. Zelfs ernstige fysieke pijn.

Je gaf me mijn telefoon terug en ik vertrok de volgende dag, zonder je ouders onder ogen te komen. Dat je ouders thuiskwamen is mijn redding geweest, want toen kwam ik weer bij bewustzijn en raakte ik weer in mijn lichaam. Ik begon een verschrikkelijke afkeer van je te voelen en jij merkte ook dat de energie omsloeg, want je begon heel aardig en lief te doen ineens. Heel aanhankelijk en vol van berouw.

Al was dit een groot spel van je, want ik voelde toen ook al door je woorden heen je destructieve en kwade energie.

We spraken erover dat ik geen aangifte zou doen. Wat ik ook niet heb gedaan, al had deze aangifte je mogelijk TBS opgeleverd, met het strafblad wat je al had. Maar ik kon het niet. Ik wilde het achter me laten. Zo snel mogelijk. Ik vertrouwde niet in het rechtssysteem. Ik had gezien als strafrechtadvocaat hoe gemakkelijk mannen weer vrijkwamen na het mishandelen van hun partner. Hoe de vrouw in onveiligheid verbleef in het huis en de man gewoon weer terug mocht. De vrouwen konden vaak geen kant op.

Toen ik thuiskwam bij mijn moeder sloeg de bom pas in. Mijn moeder schrok zich wezenloos. In plaats van dat ik me liet troosten door haar, trok ik mezelf terug in mijn slaapkamer. Ze reageerde vanuit haar angst door te zeggen dat ze dit al had aan zien komen en waarom ik nou niet was weggegaan. Ook haar emoties schakelden uit op dat moment. Je kind is ernstig mishandeld en je bent gewoon machteloos.

Je dacht het al te voelen, maar ze was te ver. Je wist het adres niet. Je kon geen actie ondernemen. Je kon haar niet helpen.

Ik voelde me niet gezien in mijn pijn en verdriet en trok me terug in mijn slaapkamer. Dit deed me pijn, dus dissocieerde ik me ervan.

Wat ben ik nu een ander mens geworden zeg, als ik er zo op terug kijk. Ik werd boos op mijn moeder dat ze me niet kon “ontvangen” in mijn pijn en trok me van haar terug. Nu zou ik erdoorheen prikken en me in haar armen storten en laten vasthouden. Nu heb ik zoveel meer bezieling.

Ik merk dat ik haar dit mag vergeven. Ik zie nu in, dat zij ook dissocieerde van de pijn en het verdriet, maar vooral de onmacht, die ze voelde toen ze me zag. Ook vanuit haar eigen verleden met haar trauma´s.

Ze liet me met rust in mijn slaapkamer. Maar eigenlijk had ik alleen maar haar liefdevolle armen om me heen nodig op dat moment. Gedragen worden en voor gezorgd. Dit zou ze nu heel anders hebben aangepakt, dat weet ik zeker. We zijn allebei veranderd in de relatie met elkaar en laten onze emoties meer toe. Onze band is nu hartstikke sterk en liefdevol.

Ik lichtte mijn vriendinnen en familie in door ze foto’s van mijn gezicht te sturen. Ik sprak er niet veel over, huilde bij sommigen aan de telefoon, maar na 2 dagen sloot ik het al af.

Ik ging nog wel met een vriendin naar het politiebureau om melding te maken ervan. De vrouw aan de balie zei me: je bent advocaat! Hoe kan jou dit nou overkomen?

Als een dolk in mijn hart.. maar dat was hoe ik er zelf ook over dacht.. wat ik tot op de dag van vandaag nog met me mee heb gedragen.. maar het mag nu worden losgelaten. Het is goed zo. Het mag er nu uit. Het is klaar en wil vergeven worden. Niet voor hem, maar voor mezelf.

Mama, ik begrijp je. Ik snap waarom je me niet kon knuffelen en de liefde kon geven die ik nodig had op dat moment. Jij handelde vanuit jouw eigen kunnen en weten in een situatie die ondraaglijk was voor ons allebei. Jij handelde vanuit jouw eigen traumatische verleden.

Je aanwezigheid voor me en dat ik thuis kon komen in mijn veilige slaapkamer heeft me veel steun gebracht. Je was er, ook al kon ik je niet goed toelaten. Ik zag ook jouw angst en jouw verdriet en ik wilde niets meer voelen. Ik wilde het achter me laten. Zo snel mogelijk. Ik kon niet aanhoren dat ik eerder weg had moeten gaan of dat ik dit had kunnen voorzien. Ik kon het niet aanhoren. Ik wilde niet meer voelen.

Jaren later nu komt al het weggestopte gevoel erover weer aan het licht. Doordat ik door mijn proces heen ben gegaan, mijn sjamanistische dood en wedergeboorte, aan de hand van het medicijnwiel.

Ik “zie” het nu. Ik zie hoe ik mezelf saboteerde. Ik zie hoeveel pijn ik mezelf heb aangedaan en hoe ik dissocieerde van mijn lichaam. Ik zie hoe klein ik mezelf heb gemaakt door mezelf in situaties te blijven brengen die me pijn doen en deden.

Ook met mijn tweelingziel bleef ik dit patroon herhalen. Ik zocht zijn aandacht. Ik schetste een fantastische toekomst tussen ons die ik “gezien” had, want wie wil dat nou niet met een leuke vrouw samen?

Maar hij wees me af, want hij koos niet voor mij. Telkens weer opnieuw ging hij voor een andere relatie. Iemand veel jonger. Iemand die zong en gitaar speelde. Het stak bij me en ik voelde me weer waardeloos. Opnieuw en opnieuw en opnieuw.

Totdat ik de actie ging ondernemen om mezelf uit deze drab te halen.

Ik wil dit niet meer, ik wil verder met mijn leven. Maar dit keer op een gezonde manier. Ik wil aanwezig zijn in mijn lichaam. Ik wil aanwezig zijn in het hier en nu. Ik wil mensen toelaten. Ik wil liefhebben. Ik wil weer leven. Ik wil liefde ervaren!

Ik wil uit mijn depressieve gevoelens raken door te vergeven en los te laten.

Ik hou van je mama en ik vergeef je. Ik vergeef je en ik vergeef mezelf.  

Ik wil een nieuw begin voor mezelf. Startend vanaf vandaag.

Welkom Grootmoeder Nieuwe Maan in Stier, ik ga het dit keer geheel anders doen in mijn leven.

Ik ga mezelf op nummer 1 zetten en liefhebben. Beloofd!

Helpt U mij daarbij?

Aho lieve zusters. Weet dat je niet alleen bent.

Indien je zelf een traumatische ervaring hebt meegemaakt, reik dan uit naar iemand om erover te praten! Geef je gevoel erover de ruimte. Ook al doet het pijn.

Liefs,

Avalon Sjamaan

SJAMANISTISCH ADEMWERK

Door Sjamanistisch ademwerk kwam al mijn traumatische pijn aan het licht. Iets dat ik diep in mij had weggestopt.

Meer over wat Sjamanistisch ademwerk voor mij heeft gedaan en over mijn traumatische ervaring kun je lezen en bekijken via: www.vindjouwspiritacademie.nl/ademwerk